Lykkeønskninger

Den 14.januar var Bjørg og eg sammen for første gong i Flekkefjord bedehus. Mange strålte opp då dei såg oss, dei kjente oss begge og ønska oss til lykke med å ha funne kvarandre. Slik har det fortsatt, både på bedehuset og Bjørgs arbeidsplass. På Randaberg er eg kjend av mange, og svært mange har etter kvart hørt at eg har funne ein kjærest til å dele livet med. Men nesten ingen av vennene har gratulert meg. Jo, noen har gjort det: På onsdag var eg hos fastlegen min for å få helseattest som ein 70-åring må ha ved siden av førerkortet. Han uttrykte stor glede og ønska meg lykke til da han fekk høre om Bjørg. Det samme gjorde soknepresten som eg traff på gata i går. Eg hadde skreve til han om at eg ikkje kunne fortsette med andakter på Sykeheimen og Ryggjatun på grunn av flytting frå bygda. – Skal du flytte til Flekkefjord? Er det der du egentlig kommer frå? Spurte han. – Det er der mi framtidige kone bur, svara eg. På samme måte som legen, visste også han om den mangeårige sorgprosessen eg alt hadde gjennomgått sammen med Gunvor, og han uttrykte glede over nyheten han fekk høyra. Å oppleva slikt i kvardagen gjorde godt for meg!