"Eg veit kvar eg går hen, men har ikkje lyst til å dra dit ennå"

For fire år siden vart Grete Kristiansen angrepen av kreft, i forrige veke måtte ho gje opp livet, 45 år gammel, og forlate mann og tre barn. Gravferda var i dag. Den store kyrkja i Flekkefjord var fullsatt, også på galleriet. Grete var ein god kristen, livsglad (sjå overskrifta), "hypersosial", korsanger, hjelpepleier, hjertemenneske. Både faren Olaf Thormodsæter og ei venninne bar fram lyse og gripande minner. Det vart lest frå Forkynneren 3:1-4: "Alt har sin tid, det er en tid for alt som skjer under himmelen:  en tid til å føde, en tid til å dø -- en tid for å sørge, en tid for å danse. Alt skapte han vakkert, hver ting har sin tid. -- Gud har gjort det slik for at mennesket skal ha ærefrykt for ham." Pastor Madsen i Metodistkirken talte over fortellingen om då Jesus stilte stormen på Genneseretsjøen, etter å ha sovet i båten, Mark 4:35ff. I livets stormvær er Jesus med, selv om han ikkje alltid truer stormer og bølger. Vi kan stole på han også når vi ikkje ser hans undergjerninger eller forstår det som hender med oss. Også då er vi i Guds hand. Det visste Grete, og fekk sovna inn i tillit til sin frelsar. Vi er under samme vilkår som ho var i, korleis ville vi kunne greie å møte kvardagens vansker og den sjukdommen - eller ulykken - som vi ein gong skal døy av, om vi ikkje hadde tillit til Jesus?