Påskebrev om den blodige Frelseren

Eg har sett filmen «The Passion of the Christ» og den gjorde eit sterkt inntrykk. Jesus blei ført fra den eine blodige fornedrelse til den andre, inntil han utåndet på korset der blod og vatn rann ut etter etter det siste spydstikket. Palmesøndag og påsken nærmer seg. Me får ikkje møte andre og feira påskehøgtida sammen i år, på grunn av koronasmitten. Men den rødfarga koronaen - tornekransen - Jesus bar, skal me ikkje gløyma.

Teksta for palmesøndag er Joh 12:12-24 om Jesu inntok i Jerusalem, og Jesus taler til grekerne som ville treffe han, og sa: «Dersom ikkje kveitekornet faller til jorden og døyr, vert det bare dette eine kornet. Men dersom det døyr, bærer det rikt frukt.» Eg skal ikkje understreka misjonsperspektivet i dette, som Paulus nevner i epistelteksta i Ef 2:12-28. Men blodet og døden fører oss tilbake til den andre leseteksta, 2.Mosebok 12:21-28, der Herren sjølv innstiftet påskemåltidet med orda: «når han ser blodet på dørstolpene skal han gå forbi døren og ikkje la ødeleggeren (den straffende engelen) slippe inn i huset for å slå dere.» I v.13 seier Herren det slik: « Blodet skal vera det merke som viser kva hus dere er i. Når eg ser blodet, vil eg gå forbi.» Den siste setningen lyder slik på hebraisk: vupasachti, og fra det kommer ordet pesach som me har forandra til påske på norsk. Det betyr altså «forbigang».

Det var til minne om påsken i Egypt at Jesus og dei mange andre samla seg i Jerusalem for å ete påskelammet. Lammet skulle slaktes og etes, blodet skulle renne. Men for oss gjelder ennå i dag orda av apostelen Peter, 1.brev 1:18-29, «dere er kjøpt fri ... ved Kristi dyrebare blod.». «Med sitt eige blod gjekk han inn i helligdommen en gang for alle for å kjøpe oss fri for evig», Heb. 9:12. Han rei inn i Jerusalem for å feire påsken, men det var han sjøl som var påskelammet. Hosianna!